Norma główny nacisk kładzie na dobór odpowiednich tłumaczy oraz na konieczność weryfikacji tekstów zgodnie z zasadą „dwóch par oczu”. Podczas wyboru tłumaczy należy kierować się wykształceniem lingwistycznym, wykształceniem branżowym oraz ewentualnie potwierdzonym doświadczeniem. W normie podane są dane graniczne – minimalne. Na przykład tłumacz może legitymować się wykształceniem lingwistycznym, lub innym równoważnym i doświadczeniem lub określonym doświadczeniem. Każde biuro może przyjąć warunki graniczne lub je doprecyzować.
W podobny sposób określa wymagania dotyczące kwalifikacji weryfikatorów czy edytorów.
Drugim z podstawowych wymagań Normy jest tzw. „zasada dwóch par oczu”. Każde tłumaczenie musi być przetłumaczone przez tłumacza o odpowiednich kwalifikacjach językowych i merytorycznych oraz sprawdzone przez weryfikatora. Jak już pisałam ani tłumacz ani weryfikator nie mogą być przypadkowi. Zasada ta jest bardzo ważna – służy zapewnieniu gwarantowanej jakości tłumaczonych tekstów. Niestety również podraża koszt wykonywanej pracy. Często taniej jest zapłacić drożej niż potem poprawiać tekst lub ponosić konsekwencje złego lub niespełniającego wymagań tłumaczenia.
Innym z wymaganych warunków jest zapewnienie możliwości śledzenia historii danego zlecenia od momentu wysłania zapytania przez klienta do oddania gotowego np. tłumaczenia technicznego klientowi. Konieczna jest możliwość sprawdzenia, kto tekst tłumaczył, kto weryfikował oraz kto był opiekunem zlecenia (Project Manager). Konieczne też są informacje odnośnie daty wysłania do tłumacza i odebrania etc. Czyli każdy projekt musi być prowadzony w ustalony powtarzalny sposób.
Te same wymagania dotyczą usług dodatkowych takich jak skład.
